Over empowerment

De vraag van Annemie Peeters in het radio 1-programma Bruggenbouwers van 18 april of we zelf niet bijdragen aan hoe er soms met ons, als vrouw, wordt omgegaan, roept een term bij me op waarmee ik al een tijd worstel ... women empowerment. Het zit te pas en onpas in titels van boeken, thema's voor vrouwenevenementen, topics voor workshops, focus van coaches, ...

Sally Krawcheck, founder van digitaal #fintech investeringsplatform voor vrouwen, Ellevest, haalde de term enkele jaren geleden volledig onderuit. Empowerment betekent "to be given power". Met de 70 tot 80% van de consumentenuitgaven en de 11 biljoen aan investeringen die vrouwen (mee) controleren, en daarbovenop hun meerderheidsaandeel in de arbeidsbevolking (ik haal de cijfers aan die zij gebruikte), concludeert ze snel, fel en terecht: "we do not need to be empowered."

Als auteur van De vrouw van 1 miljoen, en als docent bij UCLL pleit ik ervoor om het heft in eigen handen te nemen. Niet wachten op anderen. Niet wachten op kansen maar ze durven grijpen. Je niet laten tegenhouden door drempels die jij of iemand anders jezelf in de weg leggen. Conny Vandendriessche, ondernemer en auteur van Dream, Dare, Do noemt het die vervelende inner voice die meer opspeelt bij doorsnee vrouwen dan bij doorsnee mannen. In mijn boek klasseer ik het onder (self)-limiting beliefs.

Het is makkelijk praten na decennia van vallen en opstaan op weg naar mijn professionele mix en match die ik pas de laatste jaren heb gevonden: een combinatie van ondernemer, docent en auteur zijn. Mijn parcours baande zich vooral een weg doorheen voortschrijdend inzicht, gestuwd en geremd door mee- en tegenvallers.

Over die meevallers, in de vorm van mensen die een duurzame impact hebben op je leven, daarover ging het in Bruggenbouwers. Hoe cruciaal die zijn verwoordde Oprah Winfrey op meesterlijke wijze in haar acceptance speech tijdens de Golden Globe Awards. Haar leven werd fundamenteel geïmpacteerd door Sidney Poitier ("the most elegant (black) man I had ever seen") die in 1964, als eerste zwarte man, de Cecil B. DeMille Award in ontvangst nam. Hetgeen zij, 54 jaar later, dankzij diezelfde award maar als eerste zwarte vrouw beoogt te doen bij meisjes.

Het vervolg van haar speech kwam niet aan bod in Bruggenbouwers maar vind ik even beklijvend. Oprah getuigt van een diepgaand respect voor de vrouwen "who spoke their truth" naar aanleiding van de lichamelijke en mentale schade die de Jeffrey Epsteins van deze wereld bij meer vrouwen dan we denken aanrichten. Ze benadrukt ook haar begrip voor het te lange stilzwijgen van de slachtoffers "because they had children to feed, bills to pay and dreams to pursue".

Dat speaking up, dat opkomen voor onszelf, we hebben het er, als vrouw, vaak nog zo moeilijk mee. Met het woord nemen (niet vragen), het vragen van een loonsverhoging of promotie (niet verwachten), het zeggen dat iets ons voor de borst stoot (niet zwijgen), het optreden als iemand ons onterecht, ongepast of onaanvaardbaar behandelt (niet tolereren).

Ook ik zwijg nog teveel. Zoals nu, zes maand na de lancering van mijn boek, als ik merk dat ik op vrouwenevents central stage mag staan maar bij gemengde netwerken een bijrol krijg. En soms zelfs niet te zien ben in de visuele reportage achteraf.

Het is aan ons om de dingen die wij anders willen zien aan te kaarten en aan te pakken. Fatma Mavili, alumna van Hogeschool UCLL, die mee aan tafel zat tijdens Bruggenbouwers heeft naar eigen zeggen vier minpunten: vrouw, migratie-achtergrond, moslima en drager van een hoofddoek. Dat tracht ze te compenseren - of anders verwoord: ze 'empowert' zichzelf - door een extra masterstudie en ervaring in het buitenland toe te voegen aan haar al impressionant cv. In de hoop de obstakels op weg naar een job te kunnen counteren.

Fatma en ik, op een generatie afstand van elkaar, hebben om andere redenen voor deuren gestaan die zich niet openden tenzij wij ons zouden aanpassen. Allebei hebben we geweigerd om onszelf te verloochenen vanuit de insteek: your problem en your loss. Het probleem en het verlies leggen waar het hoort, is een goede start. Beter nog is om het gesprek aan te gaan met wie bewust of onbewust diskwalificeert op andere dan terechte gronden. Who's with us?